I will die to protect you

Met grote passen die zwaar overkomen draaft Carlito door het gebied van de Horses. Hij is hier nog nie lang, maar wist wel dat gevaar overal op de loer ligt. Zowel leider, leidsters al Angels kunnen niet overal zijn en een paard redden als hij word aangevallen door een Devil. Toch heeft Carlito geen schrik. Hij zou zelf voor een onbekend paard zijn leven op het spel zetten.

Zijn lichaam stopt abrupt en staart wat rond over de vallei wat vanaf zijn thuis zou zijn. Hij vind het hier wel gezellig en rustgevend, dus de perfecte plek voor een levensgenieter zoals hij. Zijn tong gaat een paar keer over zijn lippen als hij het sappige gras onder zijn hoeven ziet door de wind. Langzaam brengt hij zijn hoofd naar beneden en zet zijn snijtanden in het prachtige groene gras.

Eenmal zijn maag niet meer smeekte naar voedsel hief zijn zijn hoofd weer op en brengt zijn bontkleurig lichaam weer in beweging. In een vloeiende galop was hij op weg naar een plas water om ook zijn dorst te lessen zodat hij er weer voor een paar dagen tegenaan kon. Zijn manendansen op de wind en de pluimen die er ingevlochten zitten waaien springend mee. De veren komen schattig over tegen zijn forse lichaam en zware gangen.

Wanneer hij eenmaal het dichtsbijzijnde beekje had berijkt laat hij zijn neus in het koele beekje zakken en slurpt langzaam het verfrissende water naar binnen. Al gauw merkt hij dat er een paard ook op weg was naar het beekje als het water rimpelingen vormt en die vevolgens tegen zijn neus slagen. Zijn oren naar het geluid gericht en zijn lichaam klaar om in beweging te komen.

Wanneer Carlito zijn hoofd kort opheft zie hij een merrie staan die een rare blauwe gloed aan het water gaf. hij heeft geen idee van waar het komt en hij gaat zich er ook niet druk in maken. Zijn stevige bonte lichaam beweegt zich door het water richting het donkergekleurde wezen. "Heey, ik ben Carlito." Hij heeft geen idee wat hij moet zeggen tegen een paard dat zelfs geen moeite doet om hem aan te kijken en doet alsof hij en misschien zelfs zijzelf er niet is.

Hij kijkt even rond door het ongemakkelijke gevoel dat de merrie hem bezorgt en briest eens. Langzaam beweegt hij zijn hoofd in een neerwaartse beweging. Al gauw zwaait hij het weer omhoog als hij haar felblauwe ogen ziet. Wat voor iets was ze. Hij denkt terug aan de woorden die het paard sprak die hij voor een moment zag. "Blauw zal je vriend zijn, rood je vijand." Om dat moment snapte hij het niet, maar nu vallen alle stukjes op hun plek. "Angels en Devil in een strijd met elkaar en jij zult de wapens zijn." Dit moest een van de Angels zijn, blauw zal mijn vriend zijn.

Toch twijfelde hij. Carlito kan misschien wel een forse hengst zijn en misschien wel van weinig schrik hebben, maar tegen magische wezens kan hij niet op. Hij zou zijn best doen. Hij was er wel bijna zeker van dat deze merrie hem niks zou doen, toch bleef hij op zijn hoede toekijken.

In zijn hoofd was hij aan het denken welke namen, het paard dat hem alle uitleg had gegeven, nog gezegt. (leider horse), Abaddon en... Gwenevere. Hij knielde zijn voorbeen zachtjes en boog zijn hoofd. "Het is me een eer u te mogen ontmoeten." Carlito is altijd trouwe geweest aan zijn leiders en zou daar ook nooit vanaf stappen. De leiders, van welke stam dan ook zijn voor hem zijn ze een soort van goden. Nooit zou hij iets doen dat tegen hun regels is. Hij stond weer op zijn benen en kijkt de donkere merrie lieflijk aan. Carlito is ook een charmeur, maar bij deze merrie zou hij zich normaal gedragen en niet als een charmeur of held.

*Door jouw postJE weet ik ook niks *

Hij staat al gauw weer stevig op zijn benen en kijkt ook eens naar de lucht die eruit zag als een oceaan die totaal geen golven had. Geen enkel wolkje versperde de prachtige blauwe lucht, alleen de zon was er verder nog te zien en die scheen op hem neer. De vogels zongen vrolijk en babydieren huppelde door de vallei. Hij word uit zijn gedachten geslagen door de stem van Gwenevere en kijkt haar eens kort aan om vervolgens als bevestiging vooruit te wandelen.

Als ze niet wou behandeld worden zoals iets wat ze is, dan is dat zo en dan doet hij tegen haar als hij doet tegen andere paarden. Al gauw gaat hij over in een langzame en ontspannen galop, zijn hoofd hoog gedragen en genietend van de wind die zijn manen steelt. De zon verlicht zijn pad en zijn vacht. Spieren rollen stevig onder zijn forse lichaam en zijn hoeven landen zwaar en luidruchtig op de grond. Dit deed hij het liefste, genieten van de natuur en van het rennen.

Wanneer de merrie naar stap gaat loopt hij nog even verder. Waarom stopte ze nu? Toch gaat hij ook naar stap en wacht tot Gwenevere hem had in gehaald. Met een gelijkmatig stap komen ze aan bij een prachtige plek. Een vlakte vol met bloemen, je kon het wel magisch noemen, maar allen Gwenevere was hier echt magisch. Met een soepele draf gaat hij door de bloemen waarvan er een paar opvliegen door de kracht die zijn hoeven voortbrengen.

Sorry.. Weet ff niks