I'll always hate darkness...

De merrie die al na enkele seconden de open vlakte betreed trekt meteen Shadow zijn aandacht. Hij volgt haar met nog steeds dezelfde opgewekte glinstering in zijn ogen ook de andere paarden hebben hun ogen op haar gericht en hebben overduidelijk respect voor haar want geen enkel paard, zelfs de jonge hengsten niet, durft zijn hoofd boven het hare te houden. De ogen van de merrie vielen al van meters afstand op doordat de zon de blauwe kleur nog versterkte. Als ze dichter komt, merkt hij meteen dat het niet alleen haar ogen zijn. Als ze tegen hem begint te spreken, spitsen zijn oren zich in haar richting en gaat al zijn aandacht naar haar. "Hallo" antwoordt hij met een zachte glimlach op zijn mond. "Aangenaam, mijn naam is Shadow," vervolgt hij dan zijn zin. Zo koppig als hij was weigerde hij zijn hoofd lager te houden als dat van haar. Wie ze ook is, respect zal ze moeten verdienen.

Hij was nog maar 3 jaar geweest toen de hel in Passionata losbrak. En hij vindt het akelig te denken dat de vorige leidster er niet maar was en dat hier voor hem een andere Angel staat. Voor hem was er alleen maar de originele Angel geweest, nog nooit had hij een andere gezien maar toch lijkt deze zo hard op de vorige dat hij enkele keren moest knipperen voor hij beseft dat het een andere was. Hij keek de merrie strak aan, niet bestraffend, niet uit de hoogte maar als een gelijke. Het litteken op zijn schouder begint te jeuken nu hij teveel aan Angels, Devils en de oorlog die tussen hen gewoed had aan het denken was. En in die oorlog was hij iedereen verloren, zijn zusje, zijn vader, zijn vriendin, iedereen. Hij werpt een korte maar krachtige blik op het litteken, vol woede, in de hoop dat de jeuk zou verdwijnen maar meteen als snel richt hij al zijn aandacht terug op de donkere merrie voor hem. Nu hij de plaats van zijn vader had ingenomen voelde hij zich lichtjes ongemakkelijk ondanks het feit dat hij hier al die jaren voor getraind had. "Jij bent de leidster van de Angels hé? Met hoeveel zijn jullie?" vraagt hij dan, zijn stem vol kracht en een kleine hoeveelheid respect. Voor hem was ze niet meer dan een gewoon paard. Dat was het doel van de vorige leidster en hij zou haar wens volgen. "Je bent altijd welkom in onze kudde." vervolgt hij dan met een glimlach en kijkt haar nog steeds aan terwijl hij af en toe zijn ogen over de kudde heen laat gaan.

Hij lette op elke beweging van de merrie, ze leek sprekend op de allereerste Angel. Vol nieuwsgierigheid rekt hij zijn hals uit naar de merrie: "Jij bent familie van Blue, of niet soms?" zegt hij met een glimlach. Blue was de eerste Angel, ze was werkelijk een geboren leidster en ze zorgde niet alleen goed voor haar kudde maar ook voor de kudde van mijn vader. Hij probeerde haar gedachten weg te halen van de droeve gedachten die haar glimlach en ogen deden verwateren. "Je moet je geen zorgen maken, deze kudde is veilig, ik zal ze beschermen. En jouw kudde kan maar op één enkele manier groeien en dat is iets dat we niet kunnen overhaasten." zegt hij tegen haar terwijl een glimlach zijn mondhoeken siert. De glimlach weerkaatste in zijn ogen. Ondertussen ving hij de geur op van de kudde, die nu van hem was, en zag dat alles rustig en kalm was.